Anoreksja

Jadłowstręt psychiczny - brak, pozbawienie apetytu - choroba  polegająca na utracie wagi wywołanej przez osobę chorą, z objawami dyskomfortu, w której czuje ona lęk, że nie spełnia wymogów co do własnego wyglądu i w sposób niewłaściwy postrzega własne ciało. W związku z tym wyznacza sobie coraz niższe limit wagi. Choroba w  90 - 95% dotyczy dziewcząt, ale chorują na nią też chłopcy, najczęściej w wieku 10-13 oraz 16-21 lat. Mają  na to wpływ takie czynniki jak: 

• czynnik fizjologiczny - proces dojrzewania związany jest u kobiet ze znacznym przyrostem tkanki tłuszczowej oraz widocznym powiększeniem się okolic piersi, bioder i pośladków. Taka zmiana wyglądu, zarówno przez samą kobietę jak i jej otoczenie, bywa określana jako przytycie i oceniana negatywnie.
• czynnik samooceny - kryteria oceny kobiet są niejednoznaczne, a wymagania stawiane przez kulturę, otoczenie, - często sprzeczne. Może to powodować poczucie niepewności, niskiej samooceny bez wyraźnego powodu oraz skonkretyzowanie tych doznań w obszarze wyglądu i wagi.
• czynnik feministyczny - kult szczupłej sylwetki nakłada na kobiety obowiązek nieustannej pracy nad własnym ciałem, które staje się swojego rodzaju towarem. Od jego jakości zależeć ma przychylność otoczenia oraz potwierdzenie obecności takich cech jak samokontrola, ambicja czy skuteczność w dążeniu do celu.

Osoby chore wywołują u siebie wymioty, zażywają leki przeczyszczające itp. Wyniszczeniu fizycznemu nie towarzyszy zachwianie sprawności psychicznej - nie tracą dobrego nastroju, aktywności w nauce, czy pracy. Jest to choroba psychiczna, której podłoża należy szukać w rodzinie, środowisku w którym przebywa. Chora osoba ma zaburzenia w odżywianiu. W wielu wypadkach brak akceptacji swojego ciała rodzi się z chęci zamanifestowania, zwrócenia uwagi na siebie, bądź zanegowania dotychczasowego życia. Anoreksję cechuje postępujące wyniszczenie organizmu, często pozostawia nieodwracalne zmiany. Nie leczona zabija w ok. 10% przypadków. Dochodzi w niej do utraty łaknienia oraz spadku wagi, co najmniej o 25% poniżej wagi wyjściowej. O anoreksji mówi się, gdy następuje odmowa utrzymania ciężaru ciała powyżej wagi minimalnej dla wieku i wzrostu. Intensywny lęk przed przybraniem na wadze lub otyłością, czyli zaburzony obraz własnego ciała. Osoba chora uważa, że jest zbyt gruba mimo tego, że tak naprawdę jest już chuda i wyniszczona. Chorzy z jadłowstrętem powinni być pod kontrolą psychiatry. W przypadku dużego zaawansowania choroby osoba powinna być hospitalizowana.

Wbrew stereotypom anorektyczka wcale nie musi być bardzo chuda. Zaburzenia łaknienia rozpoczynają się znacznie wcześniej - w momencie, gdy zdrowa masa ciała zaczyna się wydawać synonimem „grubości”, a także w momencie wejścia w tzw. spiralę głodu, czyli w proces stałego zmniejszania ilości przyjmowanych pokarmów. Lista zmian fizycznych i psychicznych u osób cierpiących na anoreksję

• drażliwość
• dezorientacja, zakłopotanie
• nastroje depresyjne (poczucie beznadziejności, niska samoocena)
• bezsenność
• wyniszczenie
• sucha, łuszcząca się skóra
• zwolnienie czynności serca i tętna
• niskie ciśnienie krwi
• wzdęcia
• zaparcia
• obrzęki dłoni i stóp
• meszek na twarzy i ciele
• nieznaczna utrata włosów
• zimne dłonie
• nadmierne pocenie się stóp
• niedokrwistość (anemia)
• zachowania obsesyjno - kompulsywne, zwłaszcza w odniesieniu do jedzenia
• krótki oddech